Jazz At The Philharmonic (JATP) is niet zozeer een jazzband maar een idee. De Amerikaanse jazzproducer Norman Granz (1918-2001) had het idee opgevat in de jaren ’40 van de vorige eeuw om meer ‘live-gevoel’ in zijn opnames te brengen. Het idee was om een soort grote jamsessies te houden met topartiesten uit de jazzwereld met natuurlijk publiek erbij. Zelf zei hij erover;
That’s when I got the idea of putting it out. I thought of it not as a recording session but as a documentary of an event as it happened with no doctoring. I wanted to capture the spontaneity of a jam session on record. When I heard those discs, I realized you could never get that in a studio where you get a controlled performance.
Hij moest wat scepsis overwinnen want hij wilde alleen de grootste namen. Jazzmusici opnoemen die onder de noemer JATP hebben gespeeld is zinloos, ze waren er praktisch allemaal bij. Het album Best Of The 1940s Concerts geeft een prachtige weergave van die concerten en mag in geen enkele jazzverzameling ontbreken.
Bovenstaand nummer Perdido staat op dat album en is een prachtig voorbeeld van de kwaliteit van de muziek en de geweldige live-ambiance waarin werd opgetreden. Het is ooit geschreven door de trombonist van Duke Ellington, Juan Tizol (u kunt hier een mooi verhaal over Tizol lezen) maar wordt hier fantastisch gespeeld door Ray Brown op de bas, Jo Jones op drums, Flip Phillips op tenorsaxofoon, Hank Jones op piano, Illinois Jacquet op tenorsaxofoon, Bill Harris op trombone en Howard McGhee op trompet.
Hank Jones mag het nummer op piano inleiden. Op 0;10 begint het herkenbare thema, maar let vooral op de fantastische solo’s. Op 0;52 de solo voor tenorsaxofoon, op 3;45 de trompetsolo, op 5;55 weer een saxofoonsolo, op 8;50 een solo voor piano en natuurlijk een solo voor trombone, op 11;43. Al die tijd de stuwende bas van Ray Brown op de achtergrond en de reacties uit het publiek; het is ruim 16 minuten genieten.
- Quis hoc audiet? 