Lang voordat ik mij echt bezig ging houden met het luisteren naar klassieke muziek kende ik de pianomuziek van Frédéric Chopin (1810-1849) al. Lang niet alles; wat walsen, wat preludes maar zeker een aantal nocturnes. Ontspannende muziek om een boek bij te lezen bijvoorbeeld.
De term ‘nocturne’ komt van het Latijnse ‘nocturnus’ ofwel ‘nachtelijk’ en wordt gebruikt voor een muziekstuk geïnspireerd op de sfeer van de nacht, een romantisch of dromerig werk. Chopin heeft het genre wereldberoemd gemaakt, hoewel de Ierse componist John Field ook prachtige nocturnes heeft geschreven.
Ik vind alles van Chopin mooi, maar zijn werk komt voor mij samen in specifiek Nocturne Op.9 No.1. Waarom? Het is de melodie, het is het nummer dat mij deed stoppen met lezen en ineens aandachtig deed luisteren naar de muziek. Het ontsloot Chopin voor mij en legde een kiem voor mijn interesse in andere klassieke muziek. Dat was niet de bovenstaande uitvoering, het was de muziek op een obscure cd van Oost-Europese makelij die allang een keer verloren is gegaan. Geen idee wie de pianist(e) was.
Als het gaat om de muziek van Chopin springt één pianist er voor mij uit en dat is Artur Rubinstein. Zijn interpretaties van Chopins muziek vind ik fenomenaal en dat geldt ook voor zijn vertolking van Nocturne Op.9 No.1. Toch vind ik dit niet de mooiste uitvoering. Dat vind ik die van Maurizio Pollini hierboven. Waarom? Dat heeft te maken met het begin. Pollini geeft de noten een prachtige lichtheid mee en dat zoek ik in dit nummer. De opname van Rubinstein is ook mooi maar wat directer dus hier gaat echt mijn voorkeur uit naar Pollini.
- Quis hoc audiet? 