Stephen Foster – Oh! Susanna

Hoe we van het bekende countrynummer Oh! Susanna van Stephen Foster, bij de hit Venus komen van de Nederlandse band Shocking Blue….

Stephen Foster schreef Oh! Susanna in 1847 en het werd voor het eerst opgevoerd in Andrews’ Eagle Ice Cream Saloon in Pittsburgh, Pennsylvania. Het werd al snel populair en het stelde Foster in staat om de eerste professionele songwriter in de Verenigde Staten te worden.

In het artikel over Suzie Ungerleider schreef ik al dat er iets met dit nummer aan de hand is. Het is een weinig fraai beeld uit die tijd en de originele tekst in bovenstaande video laat horen en zien dat er onverbloemd racisme in voorkomt. Overigens wordt het nummer hier gezongen door de onvolprezen maar mij onbekende Tom Roush.

Hoe komen we nu bij Shocking Blue? Het nummer van Stephen Foster werd gecovered door een folkgroep die zich Big 3 noemde. Die bestond uit zangeres Mama Cass Elliot, die later bekend werd met the Mamas & the Papas, uit banjospeler Tim Rose en gitarist Tim Hendricks. Ik schreef gecovered, maar het was een parodie. De tekst werd wel gebruikt maar de melodie was anders. De titel werd gewijzigd van Oh! Susanna naar The Banjo Song en die is hier te horen.

Nu gaat er waarschijnlijk een belletje rinkelen als we het over Venus van Shocking Blue hebben. Het intro van The Banjo Song lijkt bedrieglijk veel op het intro van Venus. Hoewel de componist van Venus, Robbie van Leeuwen, claimt dat hij invloeden van Pinball Wizard heeft gebruikt van The Who (en ik kan mij er wel iéts bij voorstellen) lijkt de invloed van The Banjo Song en zijn voorganger Oh! Susanna mij evident.

Merle Haggard – The Fightin’ Side Of Me

Lange tijd is countrymuziek een soort ‘guilty pleasure’ geweest van me, maar dat is het al lang niet meer. Het is nu gewoon een ‘pleasure’. Ik ben niet de enige, onze Nederlandse zanger Waylon heeft zich vernoemd naar countryzanger Waylon Jennings en ook hitzangers Danny Vera en Ilse de Lange zijn natuurlijk fan van het genre.

Voor mij begon het, en ik schreef er hier iets over, met een obscuur album van Frankie Laine die een countryhit had met Rawhide. Laine was eigenlijk een crooner zoals Frank Sinatra, maar dit bracht hem grote roem. Ik beluisterde werk van Don Williams en Waylon Jennings. Die laatste is bekend om zijn titelsong van de jaren ’80 serie The Dukes of Hazard, maar dat doet hem tekort want zijn oeuvre is groot en meer country dan Waylon Jennings wordt het niet.

Johnny Cash is een andere countryberoemdheid en van hem heb ik al zijn werk in huis en beluisterd. Hij is onder meer bekend van zijn concerten in de gevangenis in San Quentin. Dat schuurt al aardig tegen de outlaw-country aan en zo komen we bij de artiest van vandaag, Merle Haggard (1937-2016).

Waar veel countryzangers zingen over het leven in de gevangenis, heeft Merle Haggard er ook echt tijd in doorgebracht. Hij werd veroordeeld voor diefstal en valsheid in geschrifte. Hij werd ook beschuldigd van een overval maar dat bleek een valse beschuldiging te zijn. Een ontsnappingspoging en een mishandeling tijdens een diefstal zorgden voor wat meer gevangenistijd en wel in San Quentin. Daar zag hij Johnny Cash optreden en toen besloot hij dat hij dit ook wilde. De rest is geschiedenis.

Bovenstaand nummer, The Fightin’ Side Of Me, is één van zijn grootste hits en een behoorlijk patriottistisch nummer. Hij zegt dat het prima is om tegenstander te zijn van de oorlogen waarin de Verenigde Staten zich begeeft, maar dan kom je ook aan zijn vechtlustige karakter omdat hij het er wel mee eens is. Muzikaal gezien is het op en top country zoals veel meer van zijn oeuvre. Country blijft voor mij dus een plezier om naar te luisteren en het zal vast nog wel eens voorbijkomen, er is veel over te vertellen.