Louis Armstrong – Potato Head Blues

Potato Head blues wordt beschouwd als één van de beste opnames van de Amerikaanse jazztrompettist Louis Armstrong (1901-1971). Het nummer werd bijvoorbeeld opgenomen in The Smithsonian Collection of Classic Jazz. Woody Allen noemde het nummer in zijn film Manhattan één van die dingen die het leven de moeite waard maken, samen met Marlon Brando, Groucho Marx, Willie Mays, Frank Sinatra, Zweedse films, het langzame deel uit de Jupiter-symfonie van Mozart, Gustave Flaubert’s L’Education sentimentale en Paul Cézanne’s appels en peren.

Biograaf Terry Teachout noemt het nummer in zijn biografie over Armstrong ‘a landmark of modern music that long ago achieved iconic status, both musical and cultural’.

We luisteren er nu waarschijnlijk met andere oren naar, maar het neemt niet weg dat het een enorm swingend nummer is en een feest om te horen. Voor dit nummer breidde Armstrong zijn band ‘Hot Five’ uit naar een ‘Hot Seven’ door de toevoeging van een tuba (prominent aanwezig in het nummer) en drums.

Het nummer begint met de inzet van de hele band met de tuba als een solide ondergrond. Op 0;40 begint Armstrong aan een korte intro waarna klarinettist Johnny Dodds het op 1;04 overneemt met een heerlijke klarinetsolo. Op ongeveer de helft van het stuk, op 1;50 begint Armstrong aan één van zijn beroemdste solo’s, de zogenaamde ‘stop-time chorus‘, waarin de band steeds even stilvalt terwijl Armstrong doorspeelt.

Dat stilvallen van het orkest is afgeleid van de tapdance-traditie waarin de danser zich tijdelijk solo kan laten horen waarna het orkest verder speelt. Op 2;33 vallen het orkest en Dodds Armstrong weer bij, maar Armstrong blijft boven de muziek uitstralen tot het einde aan toe, waarna Baby Dodds, de jongere broer van Johnny Dodds, het stuk besluit op het bekken van zijn drumset.

Het is dus een stuk om even bij stil te staan, alleen al om je te realiseren wat Ricky Riccardi, directeur van The Research Collections of the Louis Armstrong Museum zegt (quote van Wikipedia);

‘When it came to taking improvised solos, Armstrong was light years ahead of his contemporaries in every way: command of his instrument, harmonic knowledge, a swinging rhythmic feel and put simply, the ability to “tell a story.” 1927’s “Potato Head Blues,” with the expanded Hot Seven, again represents a joyous example of New Orleans polyphony until Armstrong steps up and takes a stop-time solo that still sounds fresh and modern today, defining the art of the improvised solo in not just jazz but all forms of popular music.’

Jeroen Kant – Vleugels

Jeroen Kant (1982) is een, en ik citeer zijn eigen biografie op zijn website, een eigenzinnige en grillige zanger/gitarist/liedjessmid. Hij volgt altijd zijn muzikale hart en zelden is dat de weg van de minste weerstand. Als hij teveel op zijn gemak is geraakt, zoekt hij door naar groei. Dat heeft hem inmiddels een aardig rijtje bijzondere albums vol Nederlandstalige liedjes opgeleverd. Een oeuvre dat zich uitstrekt van intieme kleinkunst-pareltjes tot aan stomende bluesgrooves. Steeds zonder de inhoud uit het oog te verliezen. Zijn sound is rauw en organisch, authentiek, uitgesproken en eigen (einde citaat).

Dat rijtje telt inmiddels zeven albums waarvan de laatste. getiteld Water, uitkwam in 2021. Om dat album te maken verkocht Kant zijn huis in Tilburg om het in te ruilen voor een boot in de Biesbosch. Die boot, met de naam Armadillo, inspireerde hem in de coronaperiode om nieuw materiaal te schrijven.

Kant deed in 2011 mee aan De Grote Prijs van Nederland waar hij de publieksprijs won en ik ken hem van het programma De Beste Singer-songwriter Van Nederland uit 2013. Zijn werk is goed terug te luisteren via de streamingsdiensten en via Youtube en bovenstaand nummer Vleugels komt van zijn debuutelpee Het Komt Wel Goed uit 2009. Het heeft een fijne tekst en een heel aanstekelijke melodie en het is één van mijn absolute favorieten. Zoek vooral ook andere nummers van hem op want op ieder album zijn pareltjes terug te vinden, zoals het Halvezolenpad van zijn album De Lafaard Kapitein.

Voor de volledigheid geef ik onderstaand de tekst weer van het nummer Vleugels;

we vliegen naar de sterren en we dansen op de maan
we zijn een eind gekomen sinds we rechtop zijn gaan staan
plasmatelevisies, koffie uit een pad
onbeperkt surfen op je buurman’s internet
maar we zijn amper uit het water en nog lang niet uit de brand
voedseloverschotten terwijl een ander kan verrotten
man we leven nog in grotten met een knots in onze hand

met mitrailleur en mosterdgas of gewoon nog met een zwaard
het is wel wat harder werken maar dat is het meer dan waard
of wat dacht je van een handgranaat een fragmentatiemijn
een vliegdekschip met kruisraket we krijgen ze wel klein
in God zijn naam want God is groot en het luchtalarm dat loeit
en de bommen voor de vrede vallen fluitend naar beneden
er klinken duizenden gebeden waar geen God zich mee bemoeit

seks verkoopt en geld dat rolt maar niks is wat het lijkt
je wordt bedonderd waar je bij staat zorg maar dat je voor je kijkt
Nobelprijs voor de vrede atoombom just in case
nee ik mankeer niks aan mijn ogen ’t zijn kleine letters die ik lees
en de wereld draait wel door in wie of wat je ook gelooft
en ik wil niet wijzer lijken of op alles lopen zeiken
ik wil niet eens echt iets bereiken het zijn slechts spinsels in mijn hoofd

ik heb een hele leuke auto ik sta alleen met motorpech
ik word gehinderd door obstakels er zitten kronkels in mijn weg
je hebt soms van die dagen geen vuiltje aan de lucht
en de dag daarna is bijten door die zure citrusvrucht
maar ik geraak wel waar ik zijn moet dan maar op een sukkeldraf
laat de blaadjes aan de bomen rustig aan hun einde komen
want ik heb vleugels in mijn dromen
en die neemt niemand mij meer af
ja ik kan vliegen in mijn dromen
dat neemt niemand mij meer af
want ik heb vleugels in mijn dromen
en die neemt niemand mij meer af

Wally Whyton – Leave Them A Flower

Wally Whyton (1929-1997) was een Britse muzikant, componist en televisiepresentator. Hij had succes in 1956 met zijn groep The Vipers Skiffle Group. Hij had twee top 10-hits in de Britse hitparade met door George Martin geproduceerde platen, die later de producer van de The Beatles zou worden.

Ik wil het hier echter hebben over een solonummer van Whyton. Vanaf de jaren 60 tot in de jaren 90 presenteerde hij folkprogramma’s voor de BBC Radio. Daarnaast bracht hij platen uit, waarvan Leave Them A Flower er één was. Hij schreef dit lied nadat er in zijn straat enkele eiken werden neergehaald en het is één van de eerste eco-protestliederen. Leest u maar even mee:

I speak on behalf of the next generation,
My sons and my daughters their children to come.
What will you leave them for their recreation,
An oil slick, a pylon, an industrial slum?

Leave them a flower, some grass and a hedgerow,
A hill and a valley, a view to the sea.
These things are not yours to destroy as you want to.
A gift given once for eternity.

You plunder, you pillage, you tear and you tunnel,
Trees lying tumbled, roots finger the sky.
Building a land for machines and computers,
In the name of progress the farms have to die.

Leave them a flower, some grass and a hedgerow,
A hill and a valley, a view to the sea.
These things are not yours to destroy as you want to.
A gift given once for eternity.

Fish in the ocean, polluted and poisoned,
The sand on the beaches, all stinking and black,
You with your tankers, your banks and investments,
Say “Never worry, the birds will come back”.

Leave them a flower, some grass and a hedgerow,
A hill and a valley, a view to the sea.
These things are not yours to destroy as you want to.
A gift given once for eternity.

When the last flower has dropped its last petal,
When the last concrete is finally laid.
The moon will shine cold on a nightmarish landscape,
Your gift to our children, this world that you made.

Leave them a flower, some grass and a hedgerow,
A hill and a valley, a view to the sea.
These things are not yours to destroy as you want to.
A gift given once for eternity.

De Belgische zanger Louis Neefs (1937-1980) nam een Nederlandstalige cover op van het nummer met de titel Laat Ons Een Bloem en die kunt u hier horen.

Edikanfo – Nka Bom

Edikanfo is een achtkoppige band uit Ghana die in 1981 het album The Pace Setters uitbracht. Het is geproduceerd door niemand minder dan Brian Eno, die ook iets deed met Roxy Music, David Bowie, Talking Heads, U2, Coldplay en ga zo maar door. Het is een erg aanstekelijk album en als u al het werk van Edikanfo wil leren kennen dan volstaat dit album, het is het enige album van hen.

Het plan was om aansluitend aan dit album een internationale tournee te gaan maken, maar die ging niet door vanwege een coup in Ghana en een daarbij behorende avondklok. Het album werd in 2020 heruitgebracht en ook toen werd gedacht aan een grote tournee, maar toen gooide een pandemie roet in het eten. Ik heb nog geen recente optredens van hen kunnen vinden dus wellicht nemen ze hun tijd.

Maar dan de muziek. Ik vind niet alle nummers op het album even sterk, maar er staan een aantal nummers op om te koesteren. Bovenstaand nummer Nka Bom is er één van. Ik zal u de tekst besparen maar neemt u van mij aan dat de strekking van het lied over samenkomen en saamhorigheid gaat. Het is een funky afro-nummer dat niet ver van de jazz afligt en dat ik al talloze malen gedraaid heb. Het nummer Gbenta van het album is ook erg de moeite waard, ritmischer wat complexer en Something Lefeh-O is weer meer disco-funk. Wilt u het hele album beluisteren, dan kan dat hier. Hopelijk komt er nog eens een vervolg.