Als u een filmliefhebber bent kent u het nummer Please Mr. Jailer misschien uit de film Cry-Baby. Dat is een muzikale komedie en een parodie op muziekfilms als Grease en de Elvis-Presley films. Johnny Depp speelt de hoofdrol, het was geen groot succes maar heeft toch enige status verkregen als cultfilm.
De muziek speelt dus hoofdrol en bovenstaand nummer wordt erin gezongen door Rachel Sweet. Die mag u zelf gaan opzoeken want die haalt het niet bij het origineel van Wynona Carr die het nummer schreef.
Wynona Carr (1923-1976) was een Amerikaanse gospel, Rhythm & Blues en Rock ’n Roll singer/songwriter. Ze maakte de overgang van gospel naar meer wereldse muziek omdat haar wat hese stem zich daar blijkbaar beter voor leende. Die werd door sommigen zelfs ongepast gevonden voor gospel, hoewel ze als Sister Wynona Carr al een album had uitgebracht.
Grote successen heeft ze nooit gevierd, ze stierf jong op 52-jarige leeftijd in slechte gezondheid (ze had al tuberculose achter de rug). Haar discografie bestaat uit een gospelalbum en 2 cd’s met andere muziek en zoekt u het vooral eens op, u wordt nooit teleurgesteld.
De tekst van dit nummer is eenvoudig, ik zal hem hieronder voor de volledigheid weergeven. De zin ‘You gave him 99’, betekent dat hij een levenslange gevangenisstraf krijgt, maar dat wist u ongetwijfeld.
Please, Mr Jailer, won’t you let my man go free Please, Mr Jailer, won’t you let my man go free
That night in October, 1953 How could he be in ‘Frisco, he was home with me?
Please, Mr Jailer, won’t you let my man go free
You put him in a death cell And then you changed your mind Then when you reprieved him You gave him 99
Please, Mr Jailer, won’t you let my man go free Yeah, yeah Please, Mr Jailer, won’t you let my man go free
I know that no other one will ever do And I know the answer’s all up to you
Please, Mr Jailer, won’t you let my man go free
I’ve been down here so often You don’t even ask my name And if you keep him all his life I’ll be here just the same
Please, won’t you let my man go free Yeah, yeah Please, Mr Jailer, won’t you let my man go free
That night in October, 1953 How could he be in ‘Frisco, he was home with me?
De alternatieve rockband Shivaree heeft niet lang bestaan, van 1997 tot 2007. In die periode brachten ze vier albums uit, waarvan hun debuutalbum waarschijnlijk de bekendste is.
Dat album draagt de ‘poëtische titel’ I Oughtta Give You a Shot in the Head for Making Me Live in This Dump en bovenstaand nummer Goodnight Moon is hun grootste hit. Het is een nummer met een bepaald unheimische sfeer en ik vind het prachtig.
Die sfeer is door anderen ook opgemerkt want het nummer is gebruikt in de seizoenen 3 en 6 van de televisieserie Dawson’s Creek en ook regisseur Quentin Tarantino gebruikte het nummer voor zijn film Kill Bill: Volume II.
Daar houdt de roem dan ook wel zo’n beetje op. Grote hits volgden niet meer, maar soms heb je maar één nummer nodig voor die roem. Een nummer dat appelleert aan de angsten die je kan hebben als je alleen thuis bent in het broeierige zuiden van de Verenigde Staten. Althans, dat maak ik er van. Het ligt er allemaal dik bovenop met kraaien, gekras op de muur, een heks in de boom en glas op het gras, maar het mag allemaal van mij. In combinatie met de muziek is het voor mij een nummer dat ik vaak beluister. Ik voeg de tekst bij zodat u uw eigen interpretatie er aan kan geven.
There’s a nail in the door And there’s glass on the lawn Tacks on the floor And the TV is on And I always sleep with my guns When you’re gone
There’s a blade by the bed And a phone in my hand A dog on the floor And some cash on the nightstand When I’m all alone the dreaming stops And I just can’t stand
What should I do I’m just a little baby What if the lights go out and maybe And then the wind just starts to moan Outside the door he followed me home
Now goodnight moon I want the sun If it’s not here soon I might be done No it won’t be too soon ‘til I say Goodnight moon
There’s a shark in the pool And a witch in the tree A crazy old neighbour and he’s been watching me And there’s footsteps loud and strong coming down the hall Something’s under the bed Now it’s out in the hedge There’s a big black crow sitting on my window ledge And I hear something scratching through the wall
Oh what should I do I’m just a little baby What if the lights go out and maybe I just hate to be all alone Outside the door he followed me home
Now goodnight moon I want the sun If it’s not here soon I might be done No it won’t be too soon ‘til I say Goodnight moon
While you’re up so high How can you save me When the dark comes here Tonight to take me up To my front walk And into bed where it kisses my face And eats my head
What should I do I’m just a little baby What if the lights go out and maybe And then the wind just starts to moan Outside the door he followed me home Now goodnight moon I want the sun If it’s not here soon I might be done No it won’t be too soon ‘til I say Goodnight moon No it won’t be too soon ‘til I say Goodnight moon
Wally Whyton (1929-1997) was een Britse muzikant, componist en televisiepresentator. Hij had succes in 1956 met zijn groep The Vipers Skiffle Group. Hij had twee top 10-hits in de Britse hitparade met door George Martin geproduceerde platen, die later de producer van de The Beatles zou worden.
Ik wil het hier echter hebben over een solonummer van Whyton. Vanaf de jaren 60 tot in de jaren 90 presenteerde hij folkprogramma’s voor de BBC Radio. Daarnaast bracht hij platen uit, waarvan Leave Them A Flower er één was. Hij schreef dit lied nadat er in zijn straat enkele eiken werden neergehaald en het is één van de eerste eco-protestliederen. Leest u maar even mee:
I speak on behalf of the next generation, My sons and my daughters their children to come. What will you leave them for their recreation, An oil slick, a pylon, an industrial slum?
Leave them a flower, some grass and a hedgerow, A hill and a valley, a view to the sea. These things are not yours to destroy as you want to. A gift given once for eternity.
You plunder, you pillage, you tear and you tunnel, Trees lying tumbled, roots finger the sky. Building a land for machines and computers, In the name of progress the farms have to die.
Leave them a flower, some grass and a hedgerow, A hill and a valley, a view to the sea. These things are not yours to destroy as you want to. A gift given once for eternity.
Fish in the ocean, polluted and poisoned, The sand on the beaches, all stinking and black, You with your tankers, your banks and investments, Say “Never worry, the birds will come back”.
Leave them a flower, some grass and a hedgerow, A hill and a valley, a view to the sea. These things are not yours to destroy as you want to. A gift given once for eternity.
When the last flower has dropped its last petal, When the last concrete is finally laid. The moon will shine cold on a nightmarish landscape, Your gift to our children, this world that you made.
Leave them a flower, some grass and a hedgerow, A hill and a valley, a view to the sea. These things are not yours to destroy as you want to. A gift given once for eternity.
De Belgische zanger Louis Neefs (1937-1980) nam een Nederlandstalige cover op van het nummer met de titel Laat Ons Een Bloem en die kunt u hier horen.
Op mijn speurtochten naar muziek stuitte ik op dit gospelnummer van de Amerikaanse zangeres Katie Sankey, I Don’t Know Why.
Gospel is geen genre wat ik heel vaak draai, maar ik wordt er ook nooit door teleurgesteld als ik het wel doe. Het woord ‘gospel’ komt van het Oudengelse goð (‘goed’) en spell (‘nieuws, boodschap’) en het geeft dus een ‘blijde boodschap’, iets dat doorgaans prima in de muziek is terug te vinden.
U weet vast dat talloze beroemde artiesten rechtstreeks uit de gospel komen of er door zijn beïnvloed. Mahalia Jackson staat bekend als ‘de koningin van de gospel’, maar ook Aretha Franklin heeft haar roots in de kerkmuziek liggen net als Whitney Houston. Verder zijn Sam Cooke, Jackie Wilson, Johnny Cash en Elvis Presley door gospelmuziek beïnvloed maar de lijst is veel langer.
Katie Sankey is een gospelzangeres uit Jefferson County Alabama en heeft een geweldige stem voor dit genre. Ze staat dan ook bekend als de “Thunderbolt of the South”, maar verder is er niet heel veel van haar online te vinden. Wel is bekend dat ze haar kinderen meenam op haar tournees door de Verenigde Staten. Ze hebben haar muzikale talenten geërfd en een zoon van haar is voorganger in de kerk geworden.
Dit nummer I Don’t Know Why is haar bekendste nummer en is geschreven door Tommy Dorsey, trombonist en bandleider. Je ziet in de commentaren onder haar nummers op Youtube dat haar muziek belangrijk is voor veel mensen en dat haar stem fantastisch is. En dat vind ik ook.
Weet je nog waar je was toen je hoorde dat John Lennon overleed, Princes Diana, Kurt Cobain, George Michael? Vaak weten mensen het heel goed als ze iets met de desbetreffende persoon hadden. Paul Simon schreef er dit nummer over, The Late Great Johnny Ace.
Johnny Ace was John Marshall Alexander Jr. (1929-1954), een Amerikaanse rhythm-and blues-zanger die overleed aan een schotwond die hij zichzelf toebracht. Het is nooit duidelijk geworden of dat een ongeluk is geweest of een spelletje Russische roulette. Tragisch is het wel en Simon gaf aan dat de dood van Ace de eerste gewelddadige dood van een beroemdheid was die hij zich kon herinneren.
Hij schreef er dit nummer over en refereert er ook in aan John F. Kennedy en aan de dood van John Lennon, die hij de Johnny Aces van die tijd noemde.
Bijzonder aan dit nummer is het laatste deel, dat start op 3;33. Dat is gecomponeerd door de componist Philip Glass en het wordt uitgevoerd door strijkers, een klarinet en een fluit. Het lijkt op zijn filmmuziek uit de documentaire Koyaanisqatsi en de violiste die te horen is in Simon’s nummer is Marin Alsop. Zij zou later dirigente worden van het Baltimore Symphony Orchestra.
Leuk feitje; het album Hearts and Bones waar dit nummer op staat werd heruitgebracht in 2004 en daar staat de originele akoestische versie op, alleen vergist Simon zich hier in het sterfjaar van Johnny Ace. In de derde regel zingt hij 1956 in plaats van 1954. Wilt u overigens weten hoe Johnny Ace zelf klonk, dan kunt u dat hier horen.
Voor de volledigheid voeg ik de songtekst van The Late Great Johnny Ace nog toe:
I was reading a magazine And thinking of a rock and roll song The year was 1954 And I hadn’t been playing that long When a man came on the radio And this is what he said He said, “I hate to break it to his fans But Johnny Ace is dead”
Well, I really wasn’t Such a Johnny Ace fan But I felt bad all the same So I sent away for his photograph And I waited ‘til it came It came all the way from Texas With a sad and simple face And they signed it on the bottom From the late great Johnny Ace
It was the year of the Beatles It was the year of the Stones It was 1964 I was living in London With the girl from the summer before
It was the year of the Beatles It was the year of the Stones A year after J.F.K. We were staying up all night And giving the days away And the music was flowing amazing And blowing my way
On a cold December evening I was walking through the Christmastide When a stranger came up and asked me If I’d heard John Lennon died And the two of us went to this bar And we stayed to close the place And every song we played was For the late great Johnny Ace
Gil Scott-Heron (1949-2011) was een Amerikaanse soulzanger, jazz-dichter, spoken wordartiest en schrijver. Ik verzamel voornamelijk vinylalbums in het pure jazzgenre, maar zijn album Pieces of a Man mag absoluut niet in mijn verzameling ontbreken.
Een reden daarvoor is het bovenstaande nummer The Revolution Will Not Be Televised. Er is namelijk wat bijzonders aan de hand met dit nummer. Het is een satirisch gedicht of lied waarvan de titel in de jaren zestig populair was in de Black Powerbeweging. Het nummer staat bol van de verwijzingen naar televisieseries, advertentieslogans, entertainmentberoemdheden, sociale gebeurtenissen of nieuwsitems.
The Revolution Will Not Be Televised was een antwoord op het spoken-wordnummer When the Revolution Comes van The Last Poets. Dat laatste nummer is wat militanter, Scott-Heron stopt veel meer soul in zijn antwoord en dat vind je op het hele album terug.
Dit nummer springt eruit omdat het een voorloper van de rapmuziek is. We kennen allemaal het nummer Rapper’s Delight van de Sugar Hill Gang, wat vaak te boek staat als het eerste rapnummer, maar die zijn schatplichtig aan Gil Scott-Heron, iets dat Chuck D van de bekende rapgroep Public Enemy ook in deze documentaire aangeeft.
Hieronder vindt u de songtekst:
You will not be able to stay home, brother You will not be able to plug in, turn on and cop out You will not be able to lose yourself on skag And skip out for beer during commercials, because The revolution will not be televised
The revolution will not be televised The revolution will not be brought to you By Xerox in four parts without commercial interruptions The revolution will not show you pictures of Nixon blowing a bugle And leading a charge by John Mitchell, General Abrams, and Spiro Agnew To eat hog maws confiscated from a Harlem sanctuary The revolution will not be televised
The revolution will not be brought to you by the Schaefer Award Theatre And will not star Natalie Woods and Steve McQueen or Bullwinkle and Julia The revolution will not give your mouth sex appeal The revolution will not get rid of the nubs The revolution will not make you look five pounds thinner, because The revolution will not be televised, brother
There will be no pictures of you and Willie Mae Pushing that shopping cart down the block on the dead run Or trying to slide that color TV into a stolen ambulance NBC will not be able predict the winner At 8:32 on report from twenty-nine districts The revolution will not be televised
There will be no pictures of pigs shooting down brothers on the instant replay There will be no pictures of pigs shooting down brothers on the instant replay There will be no pictures of Whitney Young Being run out of Harlem on a rail with a brand new process There will be no slow motion or still lifes of Roy Wilkins Strolling through Watts in a red, black, and green liberation jumpsuit That he has been saving for just the proper occasion
Green Acres, Beverly Hillbillies, and Hooterville Junction Will no longer be so damn relevant And women will not care if Dick finally got down with Jane On Search for Tomorrow Because black people will be in the street looking for a brighter day The revolution will not be televised
There will be no highlights on the eleven o’clock news And no pictures of hairy armed women liberationists And Jackie Onassis blowing her nose The theme song will not be written by Jim Webb or Francis Scott Keys Nor sung by Glen Campbell, Tom Jones, Johnny Cash Engelbert Humperdinck, or The Rare Earth The revolution will not be televised
The revolution will not be right back After a message about a white tornado White lightning, or white people You will not have to worry about a dove in your bedroom The tiger in your tank, or the giant in your toilet bowl The revolution will not go better with Coke The revolution will not fight germs that may cause bad breath The revolution will put you in the driver’s seat
The revolution will not be televised Will not be televised Will not be televised Will not be televised The revolution will be no re-run, brothers The revolution will be live
En voor de aardigheid wat referenties naar al die televisieseries, -persoonlijkheden en andere gebeurtenissen, dan heeft u nog iets te doen:
“Plug in, turn on, and cop out”, een referentie naar Timothy Leary’s pro-LSD slogan “Turn on, tune in, drop out.”
“Skag”, ander woord voor heroïne
“Pigs”, ander woord voor politie
“Process”, uitdrukking voor het gebruik van chemicaliën om het haar van een zwart persoon uit de krul te halen
Xerox, wereldberoemde fabrikant van kopieermachines
Richard Nixon, 37e president van de Verenigde Staten
John N. Mitchell, Minister van Justitie onder president Nixon
Generaal Creighton Abrams, bevelhebber tijdens de Vietnamoorlog
Spiro Agnew, 39e vice-president van de Verenigde Staten onder president Nixon
“Hog maws”, soul food gemaakt van varkensmaag
Schaefer Award Theatre, een filmserie die op verschillende Amerikaanse televisiestations werd uitgzeonden
Natalie Wood, Amerikaanse actrice
SteveMcQueen, Amerikaanse acteur
Bullwinkle, cartoonfiguur
Julia, de hoofdrol in een Amerikaanse televisie sitcomserie Julia met Diahann Carroll.
“Give your mouth sex appeal”, uit de Ultra Brite tandpasta reclame
“The revolution will not get rid of the nubs”, waarbij ‘the nubs’ baardstoppels zijn uit de Gillette Techmatic scheermesreclame van die tijd
Willie Mays, honkbalspeler
“NBC will not be able to predict the winner at 8:32”, een verwijzing naar televisienetwerken die de winnaar van de presidentsverkiezingen voorspellen kort na het sluiten van de polls om 20.00 uur
Whitney Young, leider van de burgerrechtenbeweging
Roy Wilkins, directeur van de NAACP, de National Association for the Advancement of Colored People
Watts, een buurt in Los Angeles, een verwijzing naar de Watts-rellen in 1965
“Red, black, and green”, de kleuren van de Pan-Afrikaanse vlag
Green Acres, een Amerikaanse sitcom
The Beverly Hillbillies, een Amerikaanse sitcom
“Hooterville Junction” (een verbastering van “Petticoat Junction”, een Amerikaanse sitcom en zijn fictieve locatie)
“…will no longer be so damned relevant,” een goedkeuringsverklaring voor de landelijke zuivering die leidde tot het stopzetten van bovengenoemde drie televisieshows
Dick and Jane, een typisch blank stel met blanke kinderen, een broer en zus
Search for Tomorrow, een populaire Amerikaanse soapserie
The Brighter Day, een andere Amerikaanse soapserie
“Hairy-armed women liberationists”, deelnemers aan de tweede feministische golf
Jackie Onassis, weduwe van John F. Kennedy
Jim Webb, Amerikaanse componist
Francis Scott Key, auteur van het volkslied “The Star-Spangled Banner”
Glen Campbell, Amerikaanse countryzanger
Tom Jones, Welshe popzanger en gastheer van de show This Is Tom Jones
Johnny Cash, Amerikaanse countryzanger en gastheer van The Johnny Cash Show
Engelbert Humperdinck, Britse popzanger en gastheer van The Engelbert Humperdinck Show
Rare Earth, Amerikaanse blanke rockband
“White tornado”, advertentieslogan voor Ajax schoonmaakmiddel, “Ajax cleans like a white tornado”
“White lightning”, een uitdrukking voor “Moonshine”, de titel van een jaren vijftig country & westernsong van George Jones, én van een psychedelische rockband.
“Dove in your bedroom”, een advertentie refererend aan Dove anti-transpiratie deodorant
Verwijzing naar “Put a tiger in your tank”, van Esso Benzinestations
“Giant in your toilet bowl,” is een verwijzing naar de Liquid-Plumr commercials die stelden dat het zo goed reinigde alsof “having a giant in your toilet bowl” met een animatie van een lange arm die met een ontstopper in je toilet zat
Verwijzing naar “Things go better with Coke”, een Coca Cola-advertentie
Verwijzing naar “Fights germs that may cause bad breath”, van een Listerine mondwateradvertentie
“Will put you in the driver’s seat”, verwijzing naar een advertentieslogan van Hetz autoverhuurbedrijven
Eerder gaf ik al aan bij Keane en bij Volbeat dat ik erg van liveoptredens houd en bovenstaand optreden is één van de beste voorbeelden daarvan.
Ik ben fan van de muziek van Queen, en dan met name van het vroege werk dat uitkwam voor hun album The Works in 1984. Daarna vind ik het ook prima, maar voor mij is die vroege periode waar de mooiste parels tussen zitten. Het is één van de weinige bands waarvan ik vroeger de albumhoezen aan de muur had hangen.
Somebody to love is één van de nummers die ik altijd hoog had zitten en als Freddie Mercury in 1991 overlijdt weet je dat je het voortaan met de beschikbare opnames van hem moet doen. Tot The Freddie Mercury Tribute Concert werd georganiseerd in 1992. De uitvoering die George Michael daar gaf van dit nummer vind ik nog steeds één van de beste liveoptredens die ik ken.
Ik ben niet speciaal een grote fan van George Michael en/of zijn band Wham, maar vind het verder prima muziek. Ik ben wel een grote fan van de stem van George Michael. Je moet voor dit nummer het bereik van Freddie Mercury halen en dat doet Michael moeiteloos. Ik vind de uitvoering op hetzelfde niveau staan als die van Freddie en Queen zelf. Je ziet dat gitarist Brian May het ook kan waarderen, let eens op zijn lach als het publiek massaal antwoord op 3;54. Prachtig om te zien.
Ook de moeite waard is de video van de repetitie voor dit nummer. Die vindt u hier en als David Bowie en Seal komen kijken en een applaus na afloop geven weet je dat het met het liveoptreden goed komt. En dat kwam het.
Hoe we van het bekende countrynummer Oh! Susanna van Stephen Foster, bij de hit Venus komen van de Nederlandse band Shocking Blue….
Stephen Foster schreef Oh! Susanna in 1847 en het werd voor het eerst opgevoerd in Andrews’ Eagle Ice Cream Saloon in Pittsburgh, Pennsylvania. Het werd al snel populair en het stelde Foster in staat om de eerste professionele songwriter in de Verenigde Staten te worden.
In het artikel over Suzie Ungerleider schreef ik al dat er iets met dit nummer aan de hand is. Het is een weinig fraai beeld uit die tijd en de originele tekst in bovenstaande video laat horen en zien dat er onverbloemd racisme in voorkomt. Overigens wordt het nummer hier gezongen door de onvolprezen maar mij onbekende Tom Roush.
Hoe komen we nu bij Shocking Blue? Het nummer van Stephen Foster werd gecovered door een folkgroep die zich Big 3 noemde. Die bestond uit zangeres Mama Cass Elliot, die later bekend werd met the Mamas & the Papas, uit banjospeler Tim Rose en gitarist Tim Hendricks. Ik schreef gecovered, maar het was een parodie. De tekst werd wel gebruikt maar de melodie was anders. De titel werd gewijzigd van Oh! Susanna naar The Banjo Song en die is hier te horen.
Nu gaat er waarschijnlijk een belletje rinkelen als we het over Venus van Shocking Blue hebben. Het intro van The Banjo Song lijkt bedrieglijk veel op het intro van Venus. Hoewel de componist van Venus, Robbie van Leeuwen, claimt dat hij invloeden van Pinball Wizard heeft gebruikt van The Who (en ik kan mij er wel iéts bij voorstellen) lijkt de invloed van The Banjo Song en zijn voorganger Oh! Susanna mij evident.
Ik heb al eens eerder geschreven dat ik een fan ben van Americana-muziek en Wagon Wheel van de Amerikaanse singer/songwriter Darius Rucker is daar een prachtig voorbeeld van.
Rucker (1966) was al bekend als leadzanger van de band Hootie & the Blowfish en ik schreef hier al eens over hem. Solo heeft hij echter ook succes en dit nummer staat op zijn derde country album True Believers uit 2013.
Nu lijkt dit een rechttoe, rechtaan countrynummer maar er is genoeg over te vertellen. Zullen we eerst even naar de tekst kijken:
Headin’ down south to the land of the pines I’m thumbin’ my way into North Caroline Starin’ up the road and pray to God I see headlights
I made it down the coast in seventeen hours Pickin’ me a bouquet of dogwood flowers And I’m a-hopin’ for Raleigh, I can see my baby tonight
So, rock me mama like a wagon wheel Rock me mama any way you feel Hey… mama rock me Rock me mama like the wind and the rain Rock me mama like a southbound train Hey… mama rock me
Runnin’ from the cold up in New England I was born to be a fiddler in an old time string band My baby plays a guitar, I pick a banjo now Oh, north country winters keep a-gettin’ me down Lost my money playin’ poker, so I had to leave town But I ain’t a-turnin’ back to livin’ that old life no more
So, rock me mama like a wagon wheel Rock me mama any way you feel Hey… mama rock me Yeah, rock me mama like the wind and the rain Rock me mama like a southbound train Hey… mama rock me
Walkin’ to the south out of Roanoke I caught a trucker out of Philly, had a nice long toke But he’s a-headin’ west from the Cumberland Gap To Johnson City, Tennessee And I gotta get a move on before the sun I hear my baby callin’ my name and I know that she’s the only one And if I died in Raleigh, at least I will die free
So, rock me mama like a wagon wheel Rock me mama any way you feel Hey… mama rock me Oh, rock me mama like the wind and the rain Rock me mama like a southbound train Hey… mama rock me So, rock me mama like a wagon wheel Rock me mama any way you feel (oh, I wanna feel) Hey… mama rock me
Rock me mama like the wind and the rain Rock me mama like a southbound train Hey… mama rock me
We hebben hier te maken met een hoofdpersoon, de zanger, die langs de oostkust van de Verenigde Staten naar het zuiden reist om zijn geliefde te ontmoeten. Het lijkt alsof hij aan het liften is en de reden daarvoor is dat hij blut is. Hij heeft alles met pokeren verloren en wellicht heeft hij, naast haast om bij zijn geliefde te komen, ook haast om aan zijn schuldeisers te ontkomen.
Soms voelt hij zich verlaten onderweg, hopend dat een vriendelijke vreemdeling hem meeneemt en we krijgen stilaan wat meer informatie. Het is blijkbaar koud in het noorden, dus naast zijn geliefde komen ook de warme winters uit het zuiden hem goed uit. Waarom geen heel nieuw leven starten in Raleigh?
En dan het refrein, hij wil blijkbaar gewiegd worden maar u kunt er donder op zeggen dat het niet door zijn ‘mama’ is, maar door zijn geliefde, en dan hoef ik u ook niet uit te leggen wat ‘rock me’ betekent. Genoeg redenen om zuidwaarts te reizen dunkt me.
Nu heeft Darius Rucker een fijn nummer hiermee opgenomen, maar de credits gaan ook naar anderen. Het refrein is namelijk geschreven en opgenomen door Bob Dylan in 1973 als deel van de soundtrack voor Pat Garrett and Billy The Kid. Nooit echt gebruikt maar het kwam uit als een bootleg.
De rest van de tekst is later geschreven in 2004 door een muzikant met de naam Ketch Secor. Hij nam met zijn band Old Crow Medicine Show Wagon Wheel voor het eerst op en die kunt u hier horen. Ook een prachtversie trouwens.
Er is een gerede kans dat u nog nooit van de familie Schnebelen heeft gehoord. Als ik vertel dat de zus en haar broers Danielle, Kris en Nick samen de Amerikaanse band Trampled Under Foot vormden is de kans nog steeds aanwezig dat dit weinig bellen doet rinkelen.
De band werd opgericht in 2000 en ze brachten maar zes albums uit. Hun muziek varieert van soul en blues tot rock en het begon allemaal in Kansas City toen hun vader zijn kinderen meenam naar zijn jamsessies. Trampled Under Foot werd daaruit gevormd maar stopte in 2015. Kris had toen de band al verlaten en werd vervangen door Jan Faircloth and Mike Sedovic.
Bovenstaand nummer Goodbye vind ik één van hun mooiste nummers. Dat heeft te maken met de bluesy sfeer maar zeker met de prachtige stem van Danielle. Jammer dat ze, bij mijn weten, niet meer in nieuw materiaal te horen is.
- Quis hoc audiet? 