Harry Sacksioni – Elixer

Ik heb niet heel vaak dat ik weet waar ik een muzieknummer voor de eerste keer hoorde maar van het instrumentale nummer Elixer van de Nederlandse gitarist Harry Sacksioni (1950) weet ik dat wel.

Dat was op een autoritje van Doorn naar Nieuwegein, jaren geleden. Ik hoorde het nummer op een zomeravond en mijn aandacht was direct gevangen. Het was een kort nummer en ik had de aankondiging gemist en natuurlijk werd het nummer niet afgekondigd, dus thuis ging ik direct op zoek naar de playlist van het programma waar ik het nummer gelukkig terug vond.

Ik kende de muzikant Harry Sacksioni van naam maar wist bedroevend weinig van zijn muziek, maar Elixer heeft het wel voor mij ontsloten. Wat een fenomenale gitarist is het. Hij komt niet vaak in het nieuws, neemt zijn albums in eigen beheer op en is niet uit op commercieel gewin. Hij ontwikkelde zijn eigen techniek om gitaar te spelen, de Sacksioni-methode en is meerdere malen uitgeroepen tot ‘Beste akoestische gitarist van de Benelux’.

Sacksioni schreef Elixer op 19-jarige leeftijd en hij bracht het uit op zijn album Gitaar in 1975. Op 4 april 2022 gaf Sacksioni aan op zijn website dat Elixer de 1 miljoen streams op Spotify is gepasseerd, wat aangeeft dat het nummer nog steeds heel veel mensen aanspreekt.

Elixer is ook belangrijk voor pianist Mike Boddé. Hij schreef eerder in zijn boek Lekkere stukken over Elixer en zijn gesprek met Harry hierover:

Ik raakte in de artiestenfoyer met hem aan de praat. (…) En toen vertelde ik hoe ik verslaafd was geweest aan het nummer Elixer. Dat ik het maandenlang elke dag had gedraaid. Telkens maar weer opnieuw. En dat ik het had geprobeerd te spelen op piano, wat nog helemaal geen eenvoudige opgave is aangezien het moeilijk tokkelen is op een piano; maar ik kwam eruit. Nog steeds ben ik dol op Elixer: het begint als klassieke muziek, en zodra het tokkelen begint, wordt het een mix tussen Spaanse flamenco en Amerikaanse bluegrass. Als ik het hoor, zie ik onze oude woonkamer in mijn geboortehuis in Rotterdam. (…) Ja, als ik Elixer draai, ben ik weer thuis.

Hij heeft het samen met Sacksioni gespeeld in het programma Podium Witteman en ook die versie is zeer de moeite waard, u vindt hem hier.

John Scofield – Chank

In mijn zoektocht naar goede jazzmuziek kom ik, naast de oude swing en bebop, natuurlijk ook veel recentere artiesten en muziek tegen. Eén van die artiesten is de Amerikaanse jazzgitarist John Scofield (1951). Nadat hij door een muziekleraar op de muziek van jazzgitarist Wes Montgomery was gewezen kreeg hij belangstelling voor jazzmuziek. Hij ging zich daarin specialiseren en speelde met artiesten als Charles Mingus, Herbie Hancock, Chick Corea en Chet Baker.

Ik ben zelf een liefhebber van gitaarmuziek in allerlei genres én van orgelmuziek en dan kom ik natuurlijk uit bij het bovenstaande nummer Chank. Het is geschreven door Scofield als eerbetoon aan Jimmy “Chank” Nolen, gitarist in de ritmesectie van James Brown. Het nummer heeft de gitaar van Scofield én het Hammondorgel van John Medeski in de hoofdrol en die combinatie vind ik onweerstaanbaar.

Scofield begint het nummer op gitaar met een dissonant akkoord wat hij daarna herhaalt. Op 0;15 vallen de drums en bas in en zorgen voor een stevig ritme. Op 0;32 valt Medeski in met zijn Hammond met lange, aangehouden noten. Op 0;57 doet Medeski hetzelfde in een hoger register.

Op 1;43 begint John Scofield aan zijn gitaarsolo. Let op de weer lang aangehouden orgeltonen op 2;28. Scofield werkt naar het einde van zijn solo en zijn gitaar klinkt vervormd op 2;56. Mooi effect. Op 3;43 is het de beurt aan Medeski en zijn orgelsolo en dat is voor mij het hoogtepunt van het nummer. Ook hij schuurt tegen dissonante noten aan zoals op 4;28. Vanaf 4;46 speelt hij de openingsmelodie weer om de overgang naar het laatste deel aan te kondigen.

Vanaf 5;28 spelen gitaar en orgel samen een bizarre melodie die ze een aantal maal herhalen. Op 6;24 blijft het orgel hangen bij een deel van de melodie waarna op 6;28 een vreemd, synthesizer-achtig geluid de muzikale ruimte vult. De bas gaat omhoog in toonhoogte en stopt uiteindelijk en daarmee ook het stuk.

Ik heb inmiddels veel jazzmuziek in mijn luisterbagage zitten maar deze zit bij mijn absolute favorieten.

Rosenberg Trio – For Sephora

Ik ken de muziek van het Rosenberg Trio al jaren en je zou het jazzmuziek kunnen noemen, omdat ze zeer beïnvloed zijn door de muziek van de grote jazzgitarist Django Reinhardt (1910-1953). Omdat hun muziek ook direct uit de Sinti-traditie voorkomt kan je het het ook Gypsy-swing noemen en in die context plaats ik het nu onder de wereldmuziek.

Veel maakt het niet uit, het gaat om de muziek en die beluister ik al heel wat jaar. Het Rosenberg Trio bestaat uit de gitaristen Stochelo Rosenberg en Nous’che Rosenberg en de bassist Nonnie Rosenberg. Nous’che en Nonnie zijn zonen van Sani Rosenberg, een bekende muzikant in de Nederlandse Romagemeenschap. Sinds 1992 ongeveer spelen ze samen met hun neef Stochelo en is het Rosenberg Trio een feit, hoewel ze daarvoor al plaatopnamen hebben gemaakt.

Bovenstaand nummer For Sephora komt van hun album Gypsy Summer en dat kwam dus al in 1991 uit. Het is voor mij het eerste nummer dat ik van ze hoorde en ik was direct verkocht. Het heeft een aanstekelijke melodie met een steady beat van de bas en de slaggitaar eronder. Verder is de instrumentale acrobatiek van Stochelo een genot om naar te kijken. Voor deze live-versie krijgt het trio gezelschap van de Franse gitarist Biréli Lagrène. Die voegt wat toe door zijn rustige gitaarsolo (vanaf 1;34) en de warme klank van zijn instrument. Uiteraard gaat Stochelo ook nog even los vanaf ongeveer 3;20. Een feest om te beluisteren en te bekijken.