Vorige week, op 2 maart 2023, overleed een groot jazzmuzikant, de saxofonist Wayne Shorter (1933-2023). Hij verkreeg al bekendheid in de late jaren ’50 als lid van Art Blakey’s Jazz Messengers. In de jaren ’60 speelde hij bij Miles Davis en was hij mede-oprichter van de jazz fusion band Weather Report.
Maar Wayne Shorter had ook een solocarrière en zijn Blue Note-album Speak No Evil is wellicht zijn bekendste werk en ontbreekt zeker niet in mijn platenkast. Dat is een bijzonder album, want de inspiratie voor dit album komt voort uit folklore en zwarte magie. Tracktitels als Witch Hunt, Dance Cadaverous en Fee-Fi-Fo-Fum (uit het sprookje Jack and the beanstalk) geven een aardige indicatie.
Bovenstaand nummer Dance Cadaverous vind ik een mooi stuk van Wayne Shorter. Shorter was zich bewust van de relatie tussen dit nummer en de compositie van Ravel, Valse triste, maar zijn eigen ‘wals’ kende volgens hem ook nog een andere inspiratiebron;
‘I was thinking of some of these doctor pictures in which you see a classroom and they’re getting ready to work on a cadaver.’
Het nummer start met Wayne Shorter op tenorsaxofoon en Freddie Hubbard op trompet. Ron Carter op de bas, Elvin Jones op drums en vooral Herbie Hancock op piano creëren de achtergrond. Op 1;49 begint Hancock zijn pianosolo en dit is wat je noemt kleuren met een instrument. Prachtig gespeeld vind ik het. Op 3;25 is het de beurt aan Shorter die de melodie vervolgens in variaties uit zijn instrument laat stromen. Op 4;57 komt Hubbard er weer bij met zijn trompet en wordt de rustige begincadans weer opgepakt met de anderen eromheen spelend tot de laatste hoge noot op het einde. Een prachtige compositie van een groot muzikant wat mij betreft.
- Quis hoc audiet? 